Laat ik mezelf even voorstellen; mijn naam is Frederique van Hoof en ik ben geboren in Helmond op 17 februari 2001. Negen maanden na mijn geboorte is er een linkszijdige CP (cerebale parese) geconstateerd. Dit houdt in dat mijn linkse arm en been spasmes hebben en daardoor moeilijk aan te sturen en controleerbaar zijn.
Ondanks deze beperking zijn we niet bij de pakken neer gaan zitten en hebben een aantal medische ingrepen positieve invloed gehad in de ernst van de spasmes en daarmee in mijn dagelijks leven. In 2008 ben ik geopereerd aan mijn been en dit heeft erin geresulteerd dat ik zonder spalken loop en er enkel tijdens het sporten nog ééntje nodig heb. Naast deze ingreep ben ik in 2012 opnieuw geopereerd aan mijn arm en in 2014 aan mijn knie. Beide operaties zijn succesvol uitgevoerd en nog steeds ervaar ik gelukkig de vrijheden die de operaties me gebracht hebben.
Ondanks mijn handicap heb ik in mijn schoolcarrière altijd op een reguliere school gezeten en er zoveel mogelijk uit gehaald. Tuurlijk, er waren beperkingen en af en toe in rolstoel zitten (na een operatie) was zwaar, maar ik ben een doorzetter en het liefste wilde ik met alles meedoen. Bij sommige vakken als gym en knutselen kon dit niet altijd en daar legde ik me in het begin niet bij neer. Maar helaas moest ik na een aantal pogingen concluderen dat het simpelweg niet mogelijk was met mijn motoriek. In mijn optiek maak je het voor jezelf dragelijker wanneer je accepteert wat je niet kunt veranderen.
Tegenwoordig volg ik de opleiding pedagogische wetenschappen aan de Radboud universiteit. Naast school trek ik graag op met mijn vriendinnen en heb ik inmiddels mijn rijbewijs behaald. Een ander belangrijk onderdeel van mijn leven is sport.
In 2010 ben ik begonnen met tafeltennissen bij TVV Stiphout. Al snel kwam mijn doorzettingsvermogen naar voren en was ik tot op het bot gemotiveerd om te winnen. Tijdens de periode dat ik hier sportte was ik in het bezit van een b-licentie, het een na hoogste onder de valide meisjes. Toen ik voor het eerst mijn tafeltennisbatje vasthield, voelde ik dat ik mijn passie gevonden had en dit straalde uit in mijn prestaties in de wedstrijden. De constante wil om beter te worden en consequent, ijverig trainen resulteerde in het winnen van het NJK (Nederlands jeugdkampioen) voor para sporters.
In januari 2018 stroomde ik in bij het para-RTC zuid (para regionaal trainingscentrum) en kreeg ik wekelijks een extra training die zich specifiek richtte op paratopsport. Na een periode van intensief trainen behaalde ik in juni 2018, het Nederlands kampioenschap dubbel in de 2e klasse.
Na een aantal maanden kwam in maart 2019 het bericht dat er toestemming werd gegeven om deel te nemen aan het CTO in Arnhem (centrum topsport en onderwijs). Maar voordat ik hierheen ging had ik nog een andere uitdaging en dat was het behalen van mijn vwo-diploma. Naast studeren voor mijn diploma besteedde ik toen veel tijd en energie aan mijn trainingen en stonden in deze cruciale maand ook de Nederlandse kampioenschappen op het programma. Vol goede moed begon ik aan deze reeks wedstrijden en uiteindelijk sloot ik het toernooi af als Nederlands kampioen van de enkel en dubbel in de 2e klasse. Het blokken voor mijn examen was ook niet voor niks want ik slaagde met vlag en wimpel voor mijn eindexamen en daarmee lag de weg naar het CTO in Arnhem open.
In september 2019 werd het startschot gegeven voor het CTO programma en om je een inkijkje te geven wat dit programma inhield, licht ik het kort toe.
Er werd een schema gemaakt in trainingsweken en die zagen er als volgt uit; van maandag tot en met vrijdag, twee trainingen per dag. De eerste van 08.00-10.00 uur en de tweede van 16.00-18.00 uur. Per week vonden er 10 trainingen plaats waarvan er 2 werden gewijd aan kracht en conditie. De andere aan tafeltennis.
In het begin van mijn traject binnen het CTO werd Parijs in 2024 het grote doel. Iets waar ik van droomde en ook van dromen zal. Toen kwam in mei 2021 vrij onverwacht Tokio op mijn pad en werd dit een extra doel om voor te gaan, iets waar ik als topsporter intensief naar toe leef.
Het is voor mij persoonlijk een mooi doel en een groot contrast met de gedachtes die ik voorheen had over de parasport. In tegenstelling tot nu, vond ik het idee maar niks en voel(de) ik mij niet gehandicapt. Ik kon immers prima mee met het niveau bij de valide sporters. Na mijn Nederlandse jeugdtitel stond ik open voor paratafeltennis en ben ik deel gaan nemen aan de jeugdtrainingsdagen van de NTTB en die hebben me gebracht tot waar ik nu sta.
