Tokyo 2020 of eigenlijk Tokyo 2021, als iemand mij in januari 2021 had verteld dat ik later dat jaar mee zou doen aan de Paralympische spelen van Tokyo had ik die persoon heel hard uitgelachen. Maar niets bleek minder waar, in mei van 2021 kreeg ik een telefoontje van de bondscoach dat de kans bestond dat ik mee mocht. Op dat moment heb ik het bewust stil gehouden voor familie en vrienden, maar toen eind juni het verlossende bericht kwam, kon ik het eindelijk van de daken schreeuwen: Ik mocht meedoen aan de Paralympische spelen van Tokyo. Dit kon door een wildcard die aan mij werd gegeven, zodat ik met Kelly van Zon (toen nog tweevoudig Paralympisch kampioen) team kon vormen.
In zeer korte periode moest ik alle directe voorbereidingen verrichten, waar normaal enkele maanden voor staan. Studie werd snel afgerond, waardoor de directe voorbereiding en extra trainingsuren gestart konden worden. Na twee zeer intensieve maanden stond dan eindelijk het vertrek naar Tokyo op de planning, samen met Johan, Lumen, Boris en Kelly. Na een elf uur durende vlucht en de vele coronacheckpoints konden we eigenlijk vertrekken naar Nagareyama City, gelegen vlak naast Tokyo, waar we eerst een 4-daags trainingskamp op de planning hadden staan om lang genoeg te kunnen acclimatiseren. Na deze 4 dagen stond het vertrek naar het paralympisch dorp op de planning. Het dorp en de grootte daarvan maakte veel indruk op mij. Inmiddels was het nog 4 dagen voor start van de eerste wedstrijden en konden we eindelijk naar de wedstrijdhal. Onderweg in het busje naar de wedstrijdhal is het enige wat ik van Tokyo heb gezien.
Nog drie dagen van rust, trainen en veel spelletjes spelen volgden in het dorp. Totdat daar de eerste wedstrijddag was tegen de Franse nummer twee van de wereld, ook al wist ik op voorhand dat het individueel een zware kluif zou worden, ben ik de strijd met haar aangegaan. Dit resulteerde in een gewonnen game, maar vooral heel goed spel. Twee dagen later wachtte de Hongaarse nummer vijf van de wereld. Hier startte ik erg sterk tegen, maar kon ik na een game het niveau niet voortzetten wat resulteerde in een redelijk kansloos verlies. Toen zat mijn individuele toernooi erop, maar ging ik natuurlijk Kelly supporteren die inmiddels in de kwartfinale stond. Na enkele zenuwslopende potten werd Kelly voor de derde keer op rij Paralympisch kampioen!
Daarna begon het teamtoernooi, we loten tegen Noorwegen. Een pittige tegenstander die een zeer sterke en een zwakke speler hebben. Vooraf wisten we dat de opstelling belangrijk was. De Noren gokten op winst in de dubbel door te wisselen van opstelling. Door de wissel werd de dubbel van cruciaal belang. We begonnen sterk aan de dubbel, maar het liep uit op een thriller waarbij we in de beslissende game met goed spel uiteindelijk wonnen met 11-3! Door de wissel van de Noren werd Kelly de favoriet in de volgende enkelwedstrijd. Deze trok ze professioneel over de streep, wat resulteerde in een 2-0 overwinning. Waardoor een plek in de halve finale, werd veiliggesteld. De halve finale was de volgende dag tegen de Russen.
In de halve finale hadden we wederom mazzel met de opstelling, tijdens de dubbel hadden we op de juiste momenten het geluk aan onze zijden, waardoor we deze naar ons toe trokken. Ik moest daarna tegen de Russin spelen waartegen Kelly haar individuele finale van had gewonnen. Ook al speelde ik een goede wedstrijd moest ik toch in de verlening van de vierde game de Russin feliciteren. Kelly kon het daarna soeverein afmaken en dat betekende geheel tegen de verwachting in dat we in de finale van het teamtoernooi stonden.
Nu was China de duidelijke favoriet in de finale en was de verwachting niet dat we een vuist konden maken. Dit was ook zeker het geval, om eerlijk te zijn heb ik met mezelf de afspraak gemaakt om meer te genieten dan echt de strijd aan te gaan. Want wie sta ik nooit meer in een Paralympische finale. We verloren kansloos van de Chinezen, maar hebben toch zilver gewonnen. Als iemand mij in januari had verteld dat ik nu thuis een paralympische medaille had liggen, dan had ik je nog harder uitgelachen, maar het is wel zo. De volgende dag mochten we voor het eerst in 20 dagen even uit de paralympische bubbel voor een etentje op de Nederlandse Ambassade in Tokyo. En toen waren de paralympische spelen en het avontuur in Tokyo ineens voorbij en het was een mega rollercoaster die ik voor geen goud had willen missen. Bij momenten was het zwaar, maar we hebben vooral ontzettend veel plezier gehad en veel gelachen met het team.
Dan wil ik jullie graag nog allemaal bedanken voor de support, ook al was er geen publiek. Ik heb jullie medeleven en support tot in Tokyo gevoeld! Op naar (hopelijk) Parijs 2024!
